مقاله آمايش سرزمين، پيش نياز عدالت اجتماعي (مقدمه‌اي بر نقش آمايش سرزمين در تحقق عدالت اجتماعي و توسعه پايدار)

    —         —    

ارتباط با ما     —     لیست پایان‌نامه‌ها

... دانلود ...

بخشی از متن مقاله آمايش سرزمين, پيش نياز عدالت اجتماعي (مقدمه‌اي بر نقش آمايش سرزمين در تحقق عدالت اجتماعي و توسعه پايدار) :


سال انتشار : 1386

تعداد صفحات :24

واقعیت این است که اکثر برنامه های عمرانی که قبل از انقلاب اسلامی در کشور انجام گرفته است, نه تنها موفق به ایجاد تعادلهای فضایی نشده اند بلکه تشدید نابرابریها و قطبی شدن فرآیند توسعه و عدم تعادل‌های اقتصادی- اجتماعی را نیز به همراه داشته اند. تفوق دیدگاههای بخشی, برنامه ریزی از بالا و تمرکزگرا (با هدف ریزش اثرات توسعه به پایین), رجحان رشد بر توزیع عادلانه, اولویت صنعت و پروژه های با مقیاس بزرگ و فن آوری سرمایه بر و محیط زیست- ستیز و در نهایت راهکارهای نوسازی بدون بهره مندی محلی و تشریک مساعی و ارتقا فرهنگی, رویکردهای مسلط این برنامه ها محسوب می شدند. تفوق رویکردهای یادشده, جابجائیهای وسیع جمعیتی و تمرکز بالای جمعیت و منابع در پایتخت و کلانشهرهای پیشتاز (اصفهان, مشهد, تبریز و شیراز) را موجب گردید. بدنبال بی نظمی های فضایی حاصله از رویکردهای تمرکزگرا در برنامه های عمرانی بالاخص پس از برنامه چهارم و در اوایل دهه 1350, برنامه ریزان و تصمیم گیرندگان در جهت چاره جویی برای مسائل پیش آمده- که در غیاب انگاره های منطقه ای و نگرشهای توسعه ای حاصل شده بود و اثرات آن در ابعاد مختلف اجتماعی, اقتصادی, فرهنگی, کالبدی, مدیریتی, سیاستگذاری و ..., مشاهده می گردید- در پی یافتن راهکاری جهت تحقق عدالت اجتماعی- فضایی, بعنوان یک هدف کلان و ایده آل, حرکت کردند. تدوین منشور "آمایش سرزمین" در دهه 1350, اقدامی در جهت جبران خسارتهای وارده بر فضای شهرها و مناطق در سطح سرزمین و بازآفرینی تعادلهای فضایی- اقتصادی محسوب می شد. "آمایش سرزمین" با هدف توزیع متوازن و عادلانه منابع و جمعیت ضمن ملاحظات زیست محیطی, اقتصادی و اجتماعی در پی سازماندهی عقلایی فضا در ابعاد ملی و منطقه ای تدوین شد. مهمترین ابزار آمایش سرزمین در دستیابی به اهداف پیش بینی شده, توجه به برنامه ریزیهای منطقه ای است تا از این طریق به توزیع بهینه افراد و فعالیتهای اقتصادی در رابطه با منابع طبیعی دست یابد. نوشتار حاضر در پی اثبات این فرض است که تنظیم رابطه بین انسان, فضا و فعالیت‌های انسان در فضا (آمایش سرزمین) و همچنین توجه به رویکردهای منطقه گرایی, مناسب ترین گزینه و پیش نیاز در دستیابی به عدالت اجتماعی و توسعه پایدار محسوب می شود. بدین خاطر, ضمن توجه به نتایج حاصله از برنامه های عمرانی قبل و بعد از انقلاب, با ریشه یابی علل ناکامیها در نیل به توسعه متوازن و عادلانه در سطح سرزمین با وام گیری از رویکرد ساختاری, به جستجوی راهکارهای لازم در این خصوص می پردازد. بدون تردید, بهره گیری از رویکرد سیستمی و کل نگر در حوزه مطالعات در گزینه مورد نظر (آمایش سرزمین) و اجرای عادلانه اهداف آن, پایداری شهری و منطقه ای را بدنبال خواهد داشت

لینک کمکی