بخشی از متن مقاله اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر احساس تنهايي, رفتارهاي خودمراقبتي و قند خون در بيماران مبتلا به ديابت :
مقدمه: دیابت نوع دو یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن است که جریان منظم زندگی را مختل و پیامدهای جسمی و روانی بسیاری را در پی دارد. درمان مبتنی بر شفقت یکی از روش‌های درمانی موثر بر بهبود ویژگی‌های جسمی و روانشناختی است. این پژوهش با هدف تعیین مقاله اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر احساس تنهايي, رفتارهاي خودمراقبتي و قند خون در بيماران مبتلا به ديابت انجام شد.روش کار: مطالعه حاضر نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون, پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به درمانگاه مرکزی آجودانیه شهر تهران در سال 1397 بودند. در کل 30 نفر با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمون 8 جلسه 90 دقیقه‌ای با روش درمان مبتنی بر شفقت آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسش نامه‌های احساس تنهایی و رفتارهای خودمراقبتی و تست قند خون بودند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS-19 و به روش اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که گروه‌های آزمون و کنترل در مرحله پیش‌آزمون از نظر احساس تنهایی, رفتارهای خودمراقبتی و قند خون تفاوت معنی‌داری نداشتند (0/05>P), اما در مرحله پس‌آزمون و پیگیری از نظر هر سه متغیر تفاوت معنی‌داری داشتند (0/001P). به عبارت دیگر, روش درمان مبتنی بر شفقت در پس‌آزمون باعث کاهش احساس تنهایی و قند خون و افزایش رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد و نتایج درمان در پیگیری حفظ شد (0/001P).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج, توصیه می‌گردد که برای مداخلات مرتبط با سلامت به‌ویژه برای کاهش احساس تنهایی و قند خون و افزایش رفتارهای خودمراقبتی از درمان مبتنی بر شفقت در کنار سایر روش‌های درمانی استفاده شود.
